Zarząd Małopolskiego Związku Piłki Ręcznej zwrócił się z prośbą o wyrażenie zgody, aby nowo wybudowanej hali sportowej w Bochni nadać imię doc. dr Władysława Stawiarskiego. Dlaczego i kim był dr Władysław Stawiarski?
Poniżej pismo zarządu związku oraz notka bigroficzna:
Burmistrz
Miasta Bochni
Dr Bogdan Kosturkiewicz
Zarząd Małopolskiego Związku Piłki Ręcznej zwraca się z prośbą o wyrażenie zgody, aby nowo wybudowanej hali sportowej w Bochni nadać imię doc. dr Władysława Stawiarskiego.
Władysław Stawiarski urodzony 7.05.1922 r. był krakowianinem z wyboru, ale jego korzenie tkwiły – co zawsze podkreślał – w ziemi bocheńskiej,. Wprawdzie przed II wojną światową zmieniał często miejsce zamieszkania (Dębica, Toruń, Tarnów) to jednak czuł się zawsze związany w sposób szczególny z Bochnią. Tam spędził znaczną część okupacji, a po wojnie złożył maturę. W młodości czynnie uprawiał sport. Odnosił sukcesy jako lekkoatleta, ale przede wszystkim był wyróżniającym się szczypiornistą Bocheńskiego Klubu Sportowego.
Po ukończeniu w 1948 roku Studium Wychowania Fizycznego Uniwersytetu Jagiellońskiego Władysław Stawiarski podjął pracę jako nauczyciel akademicki. Współtworzył Akademię Wychowania Fizycznego w Krakowie. Był wieloletnim kierownikiem Zakładu Piłki Ręcznej oraz Katedry Teorii i Metodyki Gier Sportowych, a w latach 1972-1981 pełnił funkcję Dziekana Wydziału Wychowania Fizycznego.
Docent Stawiarski był promotorem ponad 500 prac magisterskich i kilku dysertacji doktorskich. Autorem kilkudziesięciu opracowań naukowych oraz prac popularno-naukowych, a także kilkunastu podręczników i skryptów specjalistycznych, ale przede wszystkim nauczycielem i wychowawcą kilku pokoleń trenerów piłki ręcznej.
Od samego początku Władysław Stawiarski godził obowiązki pracownika naukowo-dydaktycznego z pracą trenerską i organizacyjną w sporcie. W latach 1954 1955 był trenerem męskiej reprezentacji Polski w piłce ręcznej (11-osobowej), a w latach 1956 1957 prowadził reprezentację kobiet (w „11”). Pełnił też funkcję kapitana związkowego ds. żeńskiej reprezentacji w „11” i w „7” (lata 1958 1960) oraz przewodniczącego Wydziału Szkolenia ZPRP (1962-1976). Ponadto w okresie 1972 1976 był lektorem Komisji Metodyczno Trenerskiej przy Międzynarodowej Federacji Piłki Ręcznej (IHF).
Za wieloletnią działalność sportowo-szkoleniową w piłce ręcznej został uhonorowany hasłem osobowym w Małej Encyklopedii Sporu (W-wa 1985, SiT), Złotą Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej” (1962) oraz Złotą i Diamentową Odznaką Związku Piłki Ręcznej w Polsce (1970, 1988). Przyznany mu też został tytuł Honorowego Prezesa Krakowskiego Okręgowego Związku Piłki Ręcznej.
Wielostronna i pełna zaangażowania praca doc. dr Władysława Stawiarskiego przyniosła mu, obok uznania społecznego, szereg odznaczeń państwowych, resortowych i regionalnych, z których należy wymienić najbardziej znaczące:
1. Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1990)
2. Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1977)
3. Złoty Krzyż Zasługi (1968)
4. Zasłużony Nauczyciel PRL (1986)
5. Medal Komisji Edukacji Narodowej (1979)
6. Złota Odznaka Miasta Krakowa (1974)
7. Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego
8. Odznaka 100-lecia Sportu Polskiego
Jego bezprecedensowe zaangażowanie w to co robił, dorobek dydaktyczny i szkoleniowy zapewniło mu miejsce w gronie osób wielce zasłużonych, bez których polski sport – a w szczególności piłka ręczna – nie osiągnąłby tak poważnych sukcesów.
Dnia 3 grudnia 2007 roku pożegnaliśmy doc. dr Władysława Stawiarskiego na bocheńskim cmentarzu. Był on człowiekiem zawsze życzliwym i serdecznym, uczciwym i nienagannym moralnie, pamiętającym o wielu, którzy potrzebowali pomocy.
Wydaje się, że nadanie nowo wybudowanej hali sportowej w Bochni imienia doc. dr Władysława Stawiarskiego jest w pełni uzasadnione i w sposób szczególny upamiętni pamięć tego pochodzącego z Bochni wybitnego nauczyciela, działacza sportowego i naukowca.
doc. dr Stanisław Stawiarski – 7.05.1922 r. – 26.11.2007 r.
Absolwent Studium Wychowania Fizycznego Uniwersytetu Jagiellońskiego (1945 1948). Zatrudniony w macierzystej uczelni w 1949 roku, pozostawał w niej jako nauczyciel akademicki do roku 2001 (1965 – doktorat, 1972 – docent etatowy). W latach 1972-1981 Dziekan Wydziału Wychowania Fizycznego. Wieloletni kierownik Zakładu Piłki Ręcznej oraz Katedry Teorii i Metodyki Gier Sportowych.
Jako Dziekan przewodniczył 106 rozprawom doktorskim. Promotor ponad 500 prac magisterskich i 4 dysertacji doktorskich, recenzent kilkunastu prac doktorskich. Autor 27 opracowań naukowych oraz 34 prac popularno-naukowych, a także kilkunastu podręczników i skryptów specjalistycznych. Nauczyciel, wychowawca wielu wspaniałych trenerów piłki ręcznej.
Trener Klasy Mistrzowskiej, w latach 1954 1955 był trenerem męskiej reprezentacji Polski w piłce ręcznej (11-osobowej), a w latach 1956 1957 prowadził reprezentację kobiet (w „11”). Pełnił też funkcję kapitana związkowego ds. żeńskiej reprezentacji w „11” i w „7” (lata 1958 1960) oraz przewodniczącego Wydziału Szkolenia ZPRP (1965-1976). Ponadto w okresie 1972 1976 był lektorem Komisji Metodyczno Trenerskiej przy Międzynarodowej Federacji Piłki Ręcznej (IHF). Honorowy Prezes Krakowskiego Okręgowego Związku Piłki Ręcznej. Blisko 20 lat działał też na rzecz sportu Akademickiego uczestnicząc w pracach Zarządu AZS Kraków, a później AZS-AWF Kraków (do 1992 roku). Pracę szkoleniowo – trenerską w AZS Kraków zakończył w 1969 roku.
Organizator oraz uczestnik krajowych i zagranicznych konferencji naukowo-metodycznych, członek międzyuczelnianych komisji i zespołów przygotowujących plany studiów wychowania fizycznego i studiów trenerskich.
Za osiągnięcia naukowo dydaktyczne i organizacyjne otrzymał wielokrotnie nagrody resortowe i rektorskie. Odznaczony Krzyżem Komandorskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, a także Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Edukacji Narodowej, Złotą Odznaką m. Krakowa, Złotą Odznaką AZS, Medalem Zasługi dla TS „Wisła”, Złotą Odznaką Związku Nauczycielstwa Polskiego.
nie może być inaczej, nalezy jeszcze dodać, że Władysław Stawiarski wraz z Żoną spoczywa na bocheńskim cmentarzu. Ponadto był jednym z twórców bocheńskiej piłki ręcznej. Od zawsze był związany z Bochnią i piłką ręczną.
Postać wielka w wymiarze jednak bardziej Małopolskim ,Krakowskim.Dla mnie i dla przynajmniej trzech pokoleń piłkarzy i piłkarek ręcznych charyzmatycznym wzorem był Trener Jerzy Widło.Ilu ludziom wskazał drogę,uczył nosić się prosto,mieć swoje zdanie i walczyć na boisku i w życiu.Czasem „pomnik” można i trzeba postawić żyjącym.Nazwanie nowej hali Jego imieniem ,myślę ,jest niewypowiedzianym życzeniem Jego wychowanków z rocznika 56 i setek pozostałych.Panu Burmistrzowi pod rozwagę.
ja proponuje im. dr Kosturkiewicza
popieram paula, my z rocznika 55 też tak myślimy !!!
może mieć małysz „swoją” skocznię, wałęsa – port lotniczy, to może mieć widło halę sportową bo zapracował na to ciężką pracą i zaangażowaniem !!!!
ale ze względów praktycznych odradzam nazywać halę czyimkolwiek imieniem.
zawsze będzie jakiś słaby punkt w życiorysie patrona, np. przynależność, obyczaje itp itd. pokazuje to przypadek miłosza jako niedoszłego patrona szkoły. dobrze że chłop już nie żył, gdy radny całka go „podsumowywał”.
lepiej ją nazwać non ad personam – np. miejska hala sportowa FORUM
Do agapita.Coś CIę boli serduszko albo zawiść zżera ciągle dokładasz do pieca.Możesz się spalić;
Do Leona. W krysztale też są rysy.Liczy się Człowiek,który nie pozostawał obojętny i w młodych zaszczepiał pasję do tego sportu i sportu wogóle, ale także sam miał olbrzymią frajdę z dokonań dziewcząt i chłopaków{u szewca} ,którzy lali podopiecznych takich trenerów jak m.in.Majorek,Fulara,Barnaś,których podopieczni jak np.roczniki 54,55,56 stanowili mocne p-ty reprezentacji Polski w grupach młodzieżowych.Działania Pana Radnego ?Rysy i na Jego krysztale da się znależć.