Refleksje na niedzielę: Odkryjmy naszą tożsamość

„Żył pewien człowiek bogaty, który ubierał się w purpurę i bisior i dzień w dzień świetnie się bawił. U bramy jego pałacu leżał żebrak okryty wrzodami, imieniem Łazarz”. Tak rozpoczyna się fragment dzisiejszej Ewangelii.

Trochę bajkowo, ale my te słowa, jak każde inne musimy wziąć na serio, one muszą przeniknąć nasze serce. Dostrzec bogactwo treści – oto nasze zadanie. I kiedy Jezus zaczyna dzisiejszą opowieść, trzeba nam dobrze się wsłuchać. Ów bogacz był ubrany w purpurę i bisior. Jak wygląda purpura dobrze wiemy, a jak bisior? Była to bardzo delikatna tkanina. Kobieta mająca rękawiczki z bisioru po zdjęciu ich z dłoni, mogła je schować w skorupce po orzechach. Na garderobę z tych dwóch materiałów mogli pozwolić sobie najwięksi władcy i bogacze.

Dlaczego ten bogacz tak się stroił? A po co my się stroimy? Aby dobrze, pięknie wyglądać. Aby odwrócić uwagę od naszego wyglądu duchowego, bo przecież i tak współczesny świat częściej ocenia ludzi po tym jak wyglądają zewnętrznie, po tym co posiadają, a nie po tym kim są, jak wygląda ich wnętrze. Człowiek, który czuje się niepewnie zaczyna nadmiernie dbać o swój wygląd. Człowiek ubiera się w opinie, które często są albo autokrytykanctwem albo krytykowaniem drugich. Ktoś powiedział: Bogacz to nędzarz, który ma dużo pieniędzy.

Bogacz „dzień w dzień świetnie się bawił”. Dla wielu ludzi życie to świetna zabawa. W co bawi się człowiek? Jakże często człowiek bawi się w miłość (tylko dlaczego kosztem drugiego człowieka?). Bawi się w wychowanie dzieci (tylko dlaczego zapomina o tym, że za te dzieci jest się odpowiedzialnym do końca życia?). Bawi się na spotkaniach integracyjnych (tylko dlaczego zapomina o wielkiej wartości rodziny?). Zabawą jest brak odpowiedzialności za drugiego człowieka. Bawi się życiem ten, który zapomniał o wieczności, jako celu swojego życia.

Zwróćmy uwagę na kolejny ważny szczegół. Biedak nazywał się Łazarz, natomiast bogacz jest bez imienia, jest człowiekiem bez tożsamości. Jakże często patrzymy na drugiego człowieka przez pryzmat tego co posiada, a zbyt rzadko dostrzegamy prawdziwą tożsamość człowieka. Jan Paweł II w swoim nauczaniu zawsze akcentował prymat „być” nad „mieć”. Wartość człowieka jest w nim, a nie w tym co posiada. Dziś warto prosić Boga, by uleczył nasze oczy, byśmy patrzyli na drugiego człowieka bardziej pozytywnie, by łatwiej nam przychodziło dostrzegać to co dobre. Zawsze dążmy do odkrywania prawdziwej tożsamości siebie i drugiego człowieka.

I jeszcze ostatnia myśl: „Tamten rzekł: Proszę cię więc, ojcze, poślij go do domu mojego ojca. Mam bowiem pięciu braci: niech ich przestrzeże, żeby i oni nie przyszli na to miejsce męki”. Bogacz prosił Boga, aby posłał na ziemię Łazarza, aby upomniał jego błądzących braci, którzy żyli jak on i w ten sposób zmierzali do „miejsca męki”. Jednak Bóg się nie zgadza. Dlaczego? Bo my chrześcijanie mamy tutaj na ziemi wszystko czego potrzebujemy do zbawienia. Potrzeba tylko jednego. Musimy umieć to wykorzystać. W chwili wolnego czasu pomyślmy dziś o naszej chrześcijańskiej tożsamości. Nie przykrywajmy jej jak bogacz zewnętrznym strojem, ale w oczach Boga bądźmy Łazarzami. Może dla wielu to marna pociecha, że za ziemską niedolę Łazarza spotkała nagroda, ale jeśli najważniejsze jest dla nas zbawienie, to może wtedy łatwiej nam będzie znosić trudy ziemskiego życia.

Duszpasterz