Hala Widowiskowo-Sportowa w Bochni przestała być bezimienna. W poniedziałek miało miejsce odsłonięcie tablicy upamiętniającej Władysława Stawiarskiego. To – zdaniem wielu – człowiek zasłużony dla bocheńskiego sportu, ale i dla kultury.
Władysław Stawiarski zaczął działać na terenie Bochni w 1945 r., doprowadzając Bocheński Klub Sportowy do najwyższych osiągnięć. Ci, którzy znali postać dzisiejszego patrona Hali Widowiskowo-Sportowej nie mają wątpliwości, że zasłużył na takie wyróżnienie.
Oprócz tego, że był sportowcem, był również artystą. Występował amatorsko w jasełkach, różnych innych imprezach. Było to bardzo potrzebne zaraz po wojnie. Podziwiam go jako sportowca i jako człowieka – mówi Kazimierz Kulas.
Podziwiałem go jako chłopiec. Uprawiał właściwie każdy sport, od biegów, lekkoatletyki, po gry zespołowe, m.in. szczypiorniaka. Można tylko podziwiać ludzi, którzy z takim oddaniem potrafili realizować swoje założenia – dodaje Józef Mączka.
To był mój przyjaciel. Byłem całą tą sprężyną w staraniach o nadanie jego imienia hali. Nie było innego człowieka tak zasłużonego dla sportu w Bochni, jak on – uważa Aleksander Urban.
Zasłużył na to całkowicie. Uważam, ze to wspaniały gest rady miejskiej i burmistrza, jeśli chodzi o tego człowieka – mówi Janusz Żarek.
Władysław Stawiarski zmarł w roku 2007. Decyzję o tym, że powinien zostać patronem Hali Widowiskowo-Sportowej radni podjęli na wniosek Stowarzyszenia Bochniaków w maju 2011 roku. Nadanie imienia i odsłonięcie tablicy pamiątkowej odbyło się jednak dopiero teraz.
——————————————————————————————————-
Biogram Władysława Stawiarskiego przedstawiony przez Stanisława Kobielę, prezesa Stowarzyszenia Bochniaków i Miłośników Ziemi Bocheńskiej
Władysław Stawiarski (1922-2007)
Patron Hali Widowiskowo-Sportowej w Bochni
Władysław Stawiarski jest legendą bocheńskiej piłki ręcznej. Mimo upływu lat mieszkańcy Bochni pamiętają tego utalentowanego, wszechstronnego sportowca, który w trudnych powojennych latach stał się niezwykłym animatorem rozwoju sportu w Bochni, był współzałożycielem bocheńskiego klubu sportowego i autorem wielu jego sukcesów sportowych. Miał także ogromny udział w krzewieniu kultury, głównie na niwie teatralnej.
Urodził się w Ciężkowicach koło Jaworzna w 1922 r. , potem mieszkał w Dębicy, w Toruniu, Tarnowie i Bochni, która stała się najbliższym jego sercu miastem, chociaż w latach okupacji hitlerowskiej odbywał tu niewolniczą pracę w Baudienście. Swoją przygodę z bocheńskim sportem rozpoczynał z grupą przyjaciół i kolegów już 1945 r.
Znajdują się wśród nas jego najwierniejsi koledzy i przyjaciele z tamtych lat panowie Aleksander Urban, Marian Sołtys, Kazimierz Kulas – działacze Krakowskiego Oddziału Stowarzyszenia Bochniaków i Miłośników Ziemi Bocheńskiej. Pamiętają ten młodzieńczy entuzjazm tamtych dni.
Byli przy narodzinach bocheńskiego klubu sportowego „Olimpia-Sokół” późniejszego „Górnika-Bochnia”, widzieli z jaką pasją rozwijał tutaj Stawiarski grę w szczypiorniaka, koszykówkę i siatkówkę i prowadził ten klub do sukcesów w latach 50-tych i 60-tych ub. wieku w tych dziedzinach sportowych w skali okręgowej i wojewódzkiej. Zasłużone były awanse do II ligi w „jedenastce” i „siódemce”, udziały w finałach pucharu Związku Piłki Ręcznej. Zapracował na to klub i Władysław Stawiarski swoim czynnym udziałem w rozgrywkach, a w latach późniejszych opracowaniem właściwej strategii i życzliwą doradą.
Stawiarski był wybitnie uzdolnionym i wszechstronnym sportowcem. W Bochni zaczynał od pięcioboju. Czterokrotnie zdobył mistrzostwo Krakowa, pod koniec lat 40-tych zdobył trzecie miejsce w kraju w pięcioboju i w dziesięcioboju. Z powodzeniem występował także w parach sportowych na lodzie. W 1950 r. założył w Bochni sekcję brydża sportowego.
Studia na AWF w Krakowie ukończył w 1948 r. Wybierając dziedzinę gier sportowych (siatkówka, koszykówka, szczypiorniak) z żalem rozstał się z lekką atletyką. Pracował jako trener sekcji koszykówki kobiet i mężczyzn w AZS-Kraków godząc tę pracę z obowiązkami dydaktycznymi na Uczelni. AZS-Kraków uzyskiwał w tym czasie najlepsze wyniki sportowe w kraju.
W połowie lat 50-tych był II trenerem kadry narodowej w „jedenastce” reprezentacji kobiet. Na tej funkcji dał się poznać jako człowiek wyjątkowy, o wysokich kwalifikacjach szkoleniowych i moralnych. Aktywnie działał w Międzynarodowej Federacji Piłki Ręcznej. Dzięki specjalizacjom sportowym prowadzonym przez Stawiarskiego na Uczelni stopień trenera II klasy zdobyło ponad 300 absolwentów, z których wielu prowadziło później reprezentację Polski.
Doktorat obronił w 1969 roku, od 1972 r. był kierownikiem Katedry Gier Sportowych i Rekreacyjnych AWF. Wydał drukiem kilkadziesiąt opracowań naukowych i dydaktycznych, kilkanaście programów nauczania, pisał skrypty i podręczniki dla studentów. Był promotorem 500 prac magisterskich, promotorem lub recenzentem prac doktorskich obronionych na AWF w Warszawie, Wrocławiu, Poznaniu i Krakowie. Przez trzy kadencje (1972-1981) był dziekanem Wydziału Wychowania Fizycznego AWF w Krakowie. W tym czasie przeprowadził 100 przewodów doktorskich. Był człowiekiem otwartym, bardzo lubianym przez studentów, uczestniczył w życiu studenckim.
W czasie studiów od 1945 r. włączył się do pracy kulturalnej w Kole Studentów Ziemi Bocheńskiej działającym w ramach „Bratniaka” przy Uniwersytecie Jagiellońskim. Pod jego szyldem rozwijał w Bochni życie kulturalne, wystawiał sztuki teatralne, organizował wieczory polskiej pieśni, poezji i literatury, „Podwieczorki przy mikrofonie”, ale pierwszym ważnym widowiskiem religijno-patriotycznym były „jasełka” zorganizowane przy udziale Wojciecha Pacuły w kinoteatrze „Raj” (obecne Oratorium św. Kingi), owacyjnie przyjęte w dzień Bożego Narodzenia 1945 r. W działalności na niwie kultury współpracował z Jerzym Katlewiczem, Marianem Zielińskim, Tadeuszem Hargesheimerem, Antoniną Maniakową i Stanisławem Wójcikiem.
Budzenie w społeczeństwie wartości patriotycznych nie podobało się nowej władzy. Na początku lat 50-tych Koło Studentów Ziemi Bocheńskiej zostało rozwiązane, a Stawiarski był wielokrotnie przesłuchiwany przez UB.
Zasługi Władysława Stawiarskiego na polu piłki ręcznej zostały docenione w 1985 r. hasłem osobowym w Małej Encyklopedii Sportu Wśród wielu odznaczeń należy wymienić Złotą i Diamentową Odznaką Polskiego Związku Piłki Ręcznej (1988) i Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, który otrzymał w 1990 roku. Zmarł w 2007 r. i pochowany został na cmentarzu komunalnym w Bochni.
Władysław Stawiarski był silnie związany z Bochnią. Pisał artykuły wspomnieniowe o sporcie bocheńskim, które ukazywały się w „Wiadomościach Bocheńskich” i dzisiaj stanowią bezcenne źródło do dalszych badań. W 2003 r. otrzymał godność członka honorowego Stowarzyszenia Bochniaków i Miłośników Ziemi Bocheńskiej
***
Doceniając decyzję władz samorządowych Bochni nie sposób nie zauważyć, że dwa bocheńskie obiekty sportowe znajdujące się w niedalekiej odległości od siebie noszą imiona dwóch wybitnych bocheńskich sportowców: Basen im. prof. Jana Kota i Hala Widowiskowo-Sportowa im. Władysława Stawiarskiego.
Opr. Stanisław Kobiela
